کلی گویی آفت شعر است حرف مفت آفت ذهن
ذهن الکن ستاره بشمارد ذهن یاغی ستاره می چیند
فاق کوتاه آفت لگن است آفت جنگ نو گلنگدن است
آفت مزرعه سه تن ملخ است آفت عشق وصل یا بوسه
مرده یک شبه چو نمره بیست ثلث اول که هیچش ارزش نیست
مرده قرن را چنین بنگر همچو تجدید ناب شهریور
خنده سر داده رند و بازیگوش بگذار این رفوزه گی هم روش
ذهن شاگرد خنگ فاجعه است خنگ شاگرد در مراجعه است
عشق همیشه در مراجعه است
بعد صدها هزار سال از خاک چه مهم است پاک یا ناپاک
چه مهم است سبک اسپیس راک چه مهم است پول یا بی پول چه مهم است ماله یا شاقول
آفت ذهن همنشین بد است خواه بنشسته روی مبل سیاه خواه در قاب تلویزیون پیدا
خواه استاده به آسمان چو ماه حرف صدتا یه غز تا ابد است
عشق اول فقط یه خاطره است عشق بعدی هماره فاجعه است
عشق همیشه در مراجعه است
آفت حافظه باکتری دقیق مثل آب دهان مرده رقیق
خاطره خود کلانتر جان است بر سرت بشکند هوار شود مثل زندان ژان وال ژان است
حافظه نفس را بدراند صد گیگا بایت را بپراند
نان روز از برای سکس شب است نان شب هم برای عاشق مست
عشق همیشه در مراجعه است
بعد ازین صد کتاب شعر هم روش که حرف اسکندر و تزار هم توش
همه آیند و باز باز روند زنده بودن که خود منازعه است
عشق همیشه در مراجعه است
پ.ن: من شخصا از این آشفته بازار زیاد خوشم نمیاد و اگر بخوایم سطر به سطر شعرو بخونیم با خیلیهاش مخالفم! ولی کلا چیز تازه و جالبیه!
اینو محسن نامجو خونده و ترانه سرا رو هم نمیشناسم! هرکی میدونه بگه
.
اپیزود اول:
شعله بیست و پنج سال داره، زیبا، با هوش، تحصیلکرده که همه جوره خودش رو بالا کشیده... شعله با پسری آشنا شده و می خواد باهاش ازدواج کنه... مادر نگاهی سراپا تحسین به فرزندش میکنه تا ثمره بیست و پنج سال فداکاری رو ببینه و لذت ببره... پدر دختر باید رضایتش رو اعلام کنه؟
..
.... نگاه مادر فاصله 26 ساله رو طی میکنه... دختر جوان دانشجو که در بحبوحه جنگ به جنوب کشور میره تا پشت جبهه از کیان ملتش دفاع کنه... اسرای عراقی که توبه کردند و آزاد شدن ولی حق برگشتن به کشورشون رو ندارن؛ دختر با یکی از اینا آشنا میشه و ثمره ازدواج شعله و خواهری دو سال کوچکتر از اونه... وقتی شعله سه سال داره پدر به نحوی از ایران به عراق میره و اونجا با هموطنی ازدواج میکنه... مادر هیچ خبری نداره ازش... کلی دوندگی میکنه؛ به همه رو میندازه تا حضانت بچه ها رو بگیره و بعد از سالها موفق میشه و با عرق جبین و کد یمین یکه و تنها بار زندگی رو بدوش میکشه...
...
حالا اجازه پدر لازمه... مادر برگه دادگاه رو در میاره ... دادگاه حق نگهداری بچه ها رو به مادر داده ... "حق حضانت و نگهداری اطفال، بدلیل عدم حضور ولی، به خانم م... داده میشود. لازم بذکر است نامبرده حق هیچگونه ولایت قهری بر فرزندان و تصرف در اموال آنان را ندارد."
مادر ولی محسوب نمیشه... یا دادگاه باید حکم بده یا پدر رضایتش رو اعلام کنه... پدری که هرگز نبوده.
...
اپیزود دوم:
خانم د... 27 سال پیش با مرد رویاهاش ازدواج میکنه... حاصل این ازدواج دخترک نمکینیه به نام ونوس... پدر تا دو سالگی هست و بعد دیگه نیست؛ خبری هم ازش نیست تا 7 سالگی... پدر اومده با یه دوچرخه برای ونوس کوچولو... کجا بوده؟ روسیه... 1.5 سال دیگه در کنار مادر و دختر که میپرستنش زندگی میکنه و باز میره تا وقتی ونوس کلاس دوم راهنماییه... پدر باز اومده با هزاران وسیله که ونوس تا حالا ندیده ... کجا بوده؟ رومانی... شش ماهی زندگی و پدر دوباره ناپدید میشه... چهار سال بعد مادر غیابا طلاق میگیره و نیازی نیست تا دنبال حق حضانت بدوه، پدری نیست و حق حضانت به سادگی به مادر داده میشه... حق حضانت و نه ولایت قهری ... پدر برگشته ولی مادر دختر تمایلی بدیدنش ندارن، و میدونن کجاست. ونوس درگیر جریانهای زندگی با پسری آشنا میشه نه چندان شایسته که قبلا همسرس رو طلاق داده و یک پسر 8 ساله داره... مادر به شدت مخالفه ... ونوس اصرار میکنه، به در خانه پدر که حالا سر پیری مرد خانواده شده میره و چنانکه بعدا با چشمان گریان تعریف میکنه :"پدر با بیغیرتی تمام بدون اینکه حتی بدونه طرف کیه میاد امضا میکنه و بدون حتی آرزوی خوشبختی برای فرزند میره." ونوس دو بار خودزنی کرده...
مادر ولی محسوب نمیشه ولی پدری که هرگز حتی حضور فیزیکی نداشته از لحاظ قانون ولی محسوب میشه.
...
اپیزود سوم:
دختر و پسر هم خونن... آزمایش ژنتیک که میدن تشخیص داده میشه به احتمال 10% فرزندشون دچار بیماری مادرزادی خواهد بود. سرپرست مربوطه پسر رو صدا میکنه و محل مربوطه رو نشون میده... امضا کن که اطلاع دقیق دارم . به سلامت...
نیازی به امضای دختر نیست. انگار که تو هیچی... مادری که ده ها برابر بیش از پدر بار داشتن چنین فرزندی رو به دوش خواهد کشید هیچ محسوب میشه!
کسی که ولی محسوب خواهد شد امضا کرده...
و حالا موج جدید
لایحه حمایت از حقوق خانواده!
...
پ.ن.1. افراد دخیل در تک تک این اپیزودها رو میشناسم. داستان واقعی زندگی.
پ.ن.2. نازنینی میگه به تموم مردای فمنیست شک داره... من ازش تعجب می کنم که برابری خواهی رو معادل بی بند و باری خواهی میدونه.
...
.
زندگی یه انتخابه؛ تو میتونی انتخاب کنی که یه قربانی باشی یا یه جنگجو ...
جنگجو عمل میکنه!
احمق عکس العمل نشون میده ...
"جنگجوی درون"
.
.
.
آن آیین بت پرستی که زنان در مورد عشق روا می دارند، در اصل و اساس اختراع هوش است، زیرا زنان بر قدرت خویش با آرمانی کردن عشق میافزایند و خود را در چشم مردان خواستنیتر جلوه می دهند. اما به دلیل این عادت صدها ساله به ارزش نهادن مبالغه آمیز به عشق، خود آنان نیز به دام آن گرفتار شدهاند و سرمنشا آن را فراموش کردهاند. حال خود زنان بیش از مردان فریب می خورند و به همین دلیل هم بیشتر دچار سرخوردگی می شوند که تقریبا از ضرورت های زندگی هر زن است. البته به شرط آن که زن تخیل و عقل کافی برای فریب خوردن و سرخورده شدن را داشته باشد.
.
"از کتاب انسانی،بسیار انسانی.....فردریش نیچه"
.
مرسی از همه بخاطر کامنتای پر مهرتون برای پست قبلی، اینقدر که گفتم بیام تایمازو دور بزنم، چطوره؟؟ حتما که این وبلاگ فتح بابی خواهد شد برای آشنایی بیشتر هممون. بازم مرسی... منتظر تک تکتون هستم.
.....
احساس میکنم یه بازیه آنالوگم تو دنیای دیجیتال ...
هراس مثل تارهای عنکبوت دورم رو گرفته و جایی برای تنفس نیست. گم شدم... گم... انگار کن توی منجلابی افتادی که هر چی بیشتر دست و پا میزنی بیشتر فرو میری ... و خواستگاه این موهوم رو پیدا نمیکنم ...
عصیان روحت رو عریان بهانه میکنی برای گرفتن دستاویزترین دستاویز لحظه... و ناامید و رها شده چیزی میشی که تا بحال نبودی ... خودت رو نمیشناسی ... نگاه میکنی و میترسی از خودی که ساختی. چیزی در روحت جوانه زده که نمیخوایش و تلاشی برای کندنش نمیکنی. احساس خام دیر زمانیه مجالی برای جولان پیدا کرده و روح رو به بند کشیده و نشتری که مدام به روح می خوره.
.
میدونم فردا که بیدار بشم تموم شده، مثل تمام لحظه های اشک و هراسی که گذشته و یادم رفته تا دوباره شاید قدم در همون راه بگذارم. میدونم بیم و امید این لحظه م تکرار نمیشه و میدونم نیازی که توی این لحظه احساس کردم باید همین الان پاسخ بگیره والا فردا دیگه این احساس برنمیگرده. میدونم که انگار دیرزمانیه گم شدم و انگار دیرزمانیه که فکر نکردم...
حالا دیگه خوبم، خوبم، خوبم ولی هنوزم مثل همون بازیه آنالوگم توی دنیای دیجیتال...
پ.ن.1. یادم میاد زمانی به کسی گفتم مدتهاست در مورد کارایی که میکنم، فکر نمیکنم؛ گفت چون مطمئنی که داری کار درست رو انجام میدی... بعدتر دیدم که چه عریان دروغ گفته و منم... که فکر نمیکردم.
پ.ن.2. مدتهاست فکر نمیکنم.
اول: پست فردیت نوشته شد چون من گفتم که میخوام افشاگری کنم. میخوام اونی که توی سایه مینوشت دیگه اونجا نمونه! هر چند که همه ما اینجا ناشناسیم و تو هم با وجود افشاگری من باز ناشناس میمونی؛ اما باید این کارو بکنم و دلایلش رو هم میگم!
دوم: اسم اونی که توی سایه مینویسه اولدوزه! اولدوز دوست خیلی عزیز منه که با وجود اختلافات فراوان و تنشهای فراوانی که بینمون بوده اینجا با هم در صلح و صفا زندگی میکنیم! همیشه باهمیم! با هم کوه میریم! پارک میریم؛ کافی شاپ میریم و همدیگه رو دوست داریم
.اولدوز عزیزم! برای من افتخاریه که تو بگی دارم زیر سایه ش اینجا مینویسم. امیدوارم لیاقت سایه بودن رو برات داشته باشم.
راستشو بخوای مهمترین مسئله اینه که بعضی پستهای تو اونقدر دخترانه هستن که من نمیخوام به اسم من نوشته بشن! هر چند که کسی منو نمیشناسه!
اتفاقا این پستها جزو بهترین نوشته های این وبلاگ هستن و اونقدر قشنگن که دوستای وبی من هم باورشون نمیشه که من اینارو نوشته باشم.
پس شد دو تا دلیل. دیگه اینکه دوس دارم با صدای بلند بگم تا همه هم بدونن که چه دوست خوب و فهیم و باسوادی دارم.
یه دلیل دیگه هم هس! این کار فردیت تو رو هم قوت می بخشه! من بهت گفتم بنویس اما نگفتم چطور! گفتم اگر دوس داری به اسم خودت و اگر دوس داری به اسم من بنویس! تو یه راه وسط پیدا کردی! هم به اسم من نوشتی و هم نوشته هات رو جدا کردی! به هر حال تو از همون اولش هم به فردیت خودت و هم به فردیت من احترام گذاشتی!
نمی خوام پست طولانی بشه. از این به بعد اگر اینجا رو قابل دونستی به اسم اولدوز بنویس و اگر نخواستی باز هم تو آلبالوی ترش و شیرین خودمی!
پست بعدی رو راجع به نظرم در مورد فردیت مینویسم و در مورد صعودم به ساوالان ( سبلان)
.
میگه میخوام افشات کنم... جا نمی خورم... منتظر بودم؛ منتظر درخواست فردیتی که ازش گرفته شده، حتی همینجا، همینجایی که شاید چند نفری بیشتر نیستن برای دیدنت. پس گرفتن اون ایماژ ذهنی قبلی...
.
مثل روزایی که به بودن در سایه فکر میکردم و به این که تا کی می تونم بمونم، تا کی خود خودم نباشم... تا کی پنهان بشم... تا کی دغدغه ها رو رنگ و بوی کلی بدم... هر چند لذتبخش باشه اون اعتمادی که بهت شده بود تا در سایه ش باشی... بی صدا... لذتی که دلیل بودنت باشه همه جوره
.
و حالا فردیتش رو میخواد؛ فردیتی که ازش گرفته شد... حسش رو درک میکنم... حاضری خودت باشی حتی گاه به گاه، ماه به ماه، سال به سال...
من از این حس، از این فردیت خواهی، از این استقلال طلبی، به هر دلیل و به هر انگیزه ای که باشه، خوشم میاد. من از عصیان علیه آمیزش فرد بودنها خوشم میاد ...
.
پ.ن. آخرین در سایه
.
.
حس رعشه بعد یه امتحانو دارم که فقط انگار روی درسو خونده بودم، بعدشم بس که خوابم میومده و بس که آقا معلممون سوال از پاورقیا پرسیده گیج و ویج مثل اون آیکن مسنجر شدم.
آقا معلممون سختگیر بوده انگاری، وسطشم که تپق می زدی عصبانی می شده انگاری... انقدر که شک میکردی که ای بابا من که خودم اومدم پای تخته انگاری؟؟
.
.پ.ن.۱. یه روزیم آقا معلممونو میارم پای تخته... یادم باشه ترکه آلبالو با بساط فلک دم دستم باشه...
پ.ن.2.کاش آقا معلممون بیشتر باورم کنه... تا کی باید خودمو براش ثابت کنم؟
.
.
من انکار میکنم
جهان پیشینم را انکار میکنم ...
جهان تازه‌ام را دوست نمی‌دارم ...
پس گریزگاه کجاست...
اگر چشمانت سرنوشت من نباشد؟
"ابدیت، لحظه‌ی عشق" ، غاده السمان، عبدالحسین فرزاد، نشر چشمه
.
.
***************************************
.
چقدر غم انگیزه...
اون آقای غیر مهم تو فیلم به اون آقای خیلی مهم تو فیلم می گه: دوباره لبخند رو به لبش بیار... نذار چشماش غمگین باشه...
یعنی اون آقای خیلی مهم خودش نمی دونه؟؟!!!
.
.
.
.
حکایت زندگیامون شده حکایت مردیم از خوشی دیگه....
آشنایی می گه تو ولایتشون یه عده رو اعدام کردن. جرم: محاربه با خدا...
و من باز دوباره هی دارم به این فکر می کنم که چطور می شه رفت به حرب خدا؟؟؟
.
پ.ن. آمار بدون رفرنس: بعد از چین ایران دومین رتبه تعداد اعدامیا رو داره !
..
.